Wtorek, 23 sierpnia, godz. 20:00
Kościół oo. Reformatów – Franciszkanie
Wykonawcy:
Henri Agnel – cytara, ud, śpiew
Pierre Rigopoulos – zarb
Pewien niezwykły rękopis, odkryty we Florencji, pochodzący z XIV wieku – czasów włoskiego trecenta, zawiera utwory wokalne, ale także jednogłosowe, wirtuozowskie utwory instrumentalne – istanpitty. Repertuar ten mógł być wykonywany na dworze Medyceuszy we Florencji i w Wenecji. To właśnie z tego źródła pochodzą istanpitty, które zagramy podczas koncertu.
W 1974 roku zostałem zaproszony do współpracy z zespołem Les Ménestriers, specjalizującym się w wykonywaniu muzyki średniowiecza i renesansu. Muzycy z tego zespołu poprosili mnie o zgłębienie kwestii wykonawczych w istanpittach – ich zdaniem miałem do tego predyspozycje, gdyż urodziłem się w Maroku, i znałem muzykę arabsko andaluzyjską i arabską.
Repertuar ten bardzo mnie poruszył, nauczyłem się go na pamięć, i to od niego rozpoczęła się podróż, która doprowadziła mnie do poznania mistrzów muzyki arabsko-andaluzyjskiej, arabskiej, irańskiej, afgańskiej i indyjskiej. Nauczyłem się grać na nowych instrumentach, ale przede wszystkim pracowałem nad wykonawstwem muzyki w systemie modalnym, sposobami improwizacji, stosowaniem bardzo różnych rytmów.
To właśnie z tego powodu w programie znalazły się także utwory arabskie, tureckie i afgańskie, w których – moim zdaniem – można odnaleźć wyraźne podobieństwa do repertuaru trecenta.
Henri Angel
Henri Angel – francuski muzyk i kompozytor, urodzony w Maroku. Kierownik artystyczny zespołu Les Ménestriers i stowarzyszenia „Les Amis des Ménestriers”. Wykładowca w Międzynarodowym Instytucie Muzyki Świata (IIMM). Z wykształcenia gitarzysta klasyczny i mandolinista klasyczny. Specjalizuje się w muzyce średniowiecznej, renesansowej, barokowej, a także muzyce arabskiej, perskiej i indyjskiej. Gra na instrumentach z rodziny gitar i lutni, a także na instrumentach perkusyjnych z różnych regionów świata i tradycji muzycznych. Szczególną uwagę poświęca instrumentom z rodziny cytar, takim jak cytara, orfarion, pandora, cetera. Wykonuje także muzykę współczesną, we współpracy z zespołem Musiques vivantes oraz kompozytorami (Georges Aperghis, Zad Moultaka). Skomponował kilka oper: „Mio Cid”, „Davia”, „MOTTI train”, „Aucassin et Nicolette”, a także baletów: „Wang Fô” (dla choreografa opery paryskiej, Alaina Marty’ego oraz znakomitego tancerza Mickaela Denarda), „Io” i „la lune qui danse” dla tancerki Aminy Alaoui. Jest także autorem muzyki do spektakli teatralnych realizowanych przez France Culture, muzyki filmowej (do filmów, które wyreżyserowali: Marco Ferreri, Nabil Ayouch, Jean Daniel Werhaeghe i Jean Louis Tribes) oraz aranżacji utworów wykonywanych przez takie śpiewaczki, jak Angélique Ionatos, Misia, Ute Lemper, Amina Alaoui. Od 20 lat gra w duecie ze swoim synem Idrissem – perkusjonistą, gitarzystą, śpiewakiem i kompozytorem. Jako solista grający na ud nagrał dwie płyty „Mozart l’Egyptien”.
Pierre Rigopoulos swoją przygodę z muzyką rozpoczął w eksperymentalnym konserwatorium muzyki współczesnej w Pantin. Do odkrycia tej drogi zainspirował go nauczyciel francuskiego, emerytowany kompozytor François Bernard Mâche. Rigopoulos uczył się tam gry na instrumentach perkusyjnych i odkrył zarb (perkusyjny instrument irański) w klasie Gastona Sylvestre’a i Jean-Pierre’a Droueta. Przez kilka lat wykonywał muzykę współczesną, kontynuując jednocześnie naukę u Bruna Caillata i Djamchida Chemiraniego. Obecnie gra muzykę różnych tradycji i stylów – występuje z zespołami jazzowymi, zespołami muzyki tradycyjnej i klasycznej, na koncertach, a także podczas spektakli teatralnych, choreograficznych i operowych.