XXVI Festiwal „Pieśń Naszych Korzeni” odbędzie się w dniach 19-26 sierpnia 2018 roku. Tematem tegorocznej edycji będą MIRACULA-CUDA. Przy czym zajmowanie się nimi jako stricte średniowiecznym (do soboru trydenckiego) gatunkiem muzycznym i literackim, nie będzie główną osią programową, a stanowić będzie jedynie punkt wyjścia do nakreślenia szerszej panoramy.
W zachodnim kręgu kulturowym, opartym między innymi na kulturze łacińskiej, cuda związane są z Pismem Świętym oraz, w późniejszym okresie, z osobami świętych. Oba te źródła stanowiły ważne źródło inspiracji także dla twórczości muzycznej, w związku z czym wiele kompozycji opowiada właśnie o wydarzeniach cudownych. Dla człowieka dawnych epok cud stanowił normalny element rzeczywistości. Traktowano go nie w kategoriach opowiastki, czy legendy, a poważnie, o czym świadczą między innymi środki, jakie temu tematowi oddawano do dyspozycji, jak na przykład duże muzyczne oratoria. Współczesny świat jest jednak bardzo stechnokratyzowany, poddany doraźnemu pragmatyzmowi. Zagadnienie nadprzyrodzoności jest ignorowane, bądź banalizowane przez co gubią się istotne wątki antropologicznego dyskursu. Festiwal podejmie ten wątek próbując zastanowić się nad nadprzyrodzonością, supra-naturalnością, jako czymś wyczuwalnym przez dawne epoki, które potrafiły ujmować Miracula w odpowiednie formy artystyczne. Swoistym metapoziomem tegorocznej edycji z kolei będzie również ukazanie muzyki jako zjawiska w swej istocie cudownego. Od zarania dziejów (jeśli można mówić o dziejach muzyki, jako pewnej formalnej sztuki) muzyka sprawiała w słuchaczach wrażenie cudowności. Samo obcowanie z muzyką wprowadzało człowieka w świat w jakiś sposób wzięty w nawias, którego do końca nie dotyczą sprawy tego świata. Muzyka więc ma być tym, co nadaje ludzkiej egzystencji kolejny wymiar. Wielu zwracało uwagę na to, że muzyka jest środkiem pozwalającym oddać pewne subtelności i niuanse emocji, intelektu, ducha. Wraz z nami wątek Miracula podejmą m.in. Ensemble Peregrina, Micrologus, Schola Węgajty czy Pino de Vittorio.
„Wyspa ta jest pełna dźwięków,
Głosów i słodkich pieśni, które cieszą,
Nie szkodząc wcale. Czasem strun tysiąca
Brzęk słyszę wokół siebie; czasem głosy,
Które, choć ze snu bym powstał długiego,
Ukołysałyby mnie znów”.
Burza, William Szekspir – akt III, sc. 2, tłum. Maciej Słomczyński